Interviews

De Scriptieprijs van het Fonds Pascal Decroos, 11 mei 2007

De scriptie van...

Welke band hebben bekende radiomakers, wetenschappers, auteurs, politici, sportlui met hun scriptie? Was het een ‘lastig’ beestje of hebben ze er met plezier aan gewerkt? Deze week schrijfster Anne Provoost in 'De scriptie van...'

Waarover ging je scriptie?

Anne Provoost: Ik was indertijd nogal actief bij Amnesty International. Ik wist al vrij vroeg dat ik dat onderwerp in mijn scriptie wou hebben. Ik ging na hoe je de mensenrechten als thema en criterium kon gebruiken in communicatie. Als germanist interesseerde mij hoe mensen invloed en druk op elkaar uitoefenen met behulp van hun taalgebruik.

Heb je na je studies nog iets met je scriptie gedaan?

Anne Provoost: Ik heb er een scriptieprijs voor gekregen, herinner ik me, alleen weet ik niet meer dewelke. Het was iets van de afdeling Neerlandistiek. Ik zat in het Zuiden van Spanje toen de prijs werd bekendgemaakt, uit te blazen na de geleverde inspanning. De prijs is aan me voorbij gegaan; mijn lief en ik zaten al met ons hoofd in de V.S. waar we wilden gaan wonen.
Wat ik eraan overgehouden heb? Een grote interesse voor wat de mensen niet zeggen als ze communiceren, en voor de machtsverhoudingen in gesprekken.

Heb je lang aan je scriptie gewerkt?

Anne Provoost: Mijn lief en ik deelden een elektronische typemachine. We wisselden af: terwijl de ene sliep, zat de andere te schrijven. De typemachine is in volle thesistijd gewoon doorgebrand. ‘Te intens gebruikt,’ zeiden ze in de winkel. Dat betekende naar huis bellen, geld laten overkomen, zodat we de volgende dag al een nieuwe konden kopen, want de klok tikte. De nieuwe machine had een geheugen van een volle regel, dat was een hele vooruitgang. Maar nog niet te vergelijken met de pc van nu, natuurlijk. Een woord vergeten betekende het papier terug in de rol draaien en het woord in de witruimte tussen de regels mikken.
De nachtjes doorwerken zijn me bijgebleven. De volgende dag ging je naar de les of naar de winkel en hoopte je dat je niemand tegenkwam, want je kon geen rechte zin meer zeggen van vermoeidheid.

Heb je je scriptie achteraf nog wel eens herlezen?

Anne Provoost: Ik weet nog bijna letterlijk wat erin staat, ook zonder hem te lezen. Op het einde concludeer ik dat mijn theorie heel goed klinkt op papier, maar in de praktijk eigenlijk onbruikbaar is. Dat was voor mij een onthutsende vaststelling, ik was er niet op voorbereid.

Welke 'gouden tip' geef je graag mee aan laatstejaars in volle 'scriptisitis'?

Anne Provoost: Mijn advies is hetzelfde als mijn advies aan mensen die een boek schrijven: zorg dat je altijd aantekeningen hebt. Niets is zo erg als een tekst moeten schrijven zonder dat je al iets op papier hebt. Noteer elk zinsdeel dat je te binnen valt, elke gedachte, en vertrek van daaruit. Zo vermijd je dat je ooit van een leeg blad moet beginnen.

Wij nemen dat advies alvast mee naar huis. Bedankt.

Website Fonds Pascal Decroos