Interviews

Fragment uit een interview met Kristien Verbist voor Libelle nr. 44, 25 oktober 2001

Het bijbelse verhaal van de ark van Noach, staat dat niet mijlenver van de leefwereld van jongeren af?

Anne Provoost: "Integendeel, het thema van het boek - het al dan niet uitverkoren zijn - is zó actueel! Ik was net in Denemarken, een lerares kwam er naar me toe en ze zei me dit: 'Ik wil zeker iets doen met je boek in de klas. Jongeren worden omringd met beelden van mensen die uitverkoren zijn: op televisie, in films, in glossy magazines... Zij zijn hun grote voorbeelden. Zoals die mensen willen ze worden. Maar heel hun leven staat eigenlijk in het teken van het feit dat ze niet zo ver zullen komen, dat zij níet tot de uitverkorenen behoren, dat hun leven heel gewoon en voorspelbaar zal zijn.'

Een ophemeling van het alledaagse bestaat niet meer, ik vind dat jammer. Misschien is dat zelfs een beetje mijn roeping: telkens weer vertellen dat ik drie kinderen heb, dat ik heel veel bezig ben met aardappelen schillen, was insteken, kinderen in bad stoppen... Mijn leven is óók maar gewoon hoor. Ik zit niet op een ivoren toren, ik ben een buitenbeentje in de schrijverswereld: ik ben een vrouw, ik ben jong én ik heb drie kinderen. Ik geef soms interviews met een kind op schoot. Mijn witte broek hangt soms vol chocovlekken nét als er een fotograaf langskomt voor een fotosessie. En dat is OK. Ik zou het niet anders willen, ik heb mijn gezin nodig om te kunnen functioneren, ik hou ervan om met veel dingen tegelijk bezig te zijn. Het uitverkoren zijn op zich, vond ik ook erg intrigerend.

Legt dat niet veel gewicht op je schouders? Want omdat jíj uitverkoren bent, vallen er rondom je wel figuurlijk en in het boek zelfs letterlijk lijken. Kan je daar dan nog van genieten?

Ik heb dat gevoel bijvoorbeeld ook als ik naar topsport kijk: hoe kunnen sporters zo openlijk genieten van hun overwinning vraag ik me dan af, ze kennen al die andere sporters die naast hun lopen, fietsen, zwemmen... Het is toch niet leuk te weten dat jij gewonnen hebt en dat de rest zijn tranen aan het drogen is? Ik heb het zelf ervaren toen ik de Gouden Uil won met Vallen: ik vond die andere boeken even goed. Natuurlijk was ik blij, maar waarom won ík?"

Bent u bang voor een nieuwe zondvloed?

Anne Provoost: "Ik denk dat iedereen, zeker als je kinderen hebt, wel eens bang is. Het kan zó gedaan zijn met ons, met de wereld. Kijk naar de doemscenario's die ons nu boven het hoofd hangen: de opwarming van de aarde, een derde wereldoorlog, natuurrampen... Mensen die nu atoomschuilkelders laten installeren door de dreigende oorlog, zijn toch alleen maar bezig met hun arkjes van Noach te bouwen?"

Hebt u al plannen voor een nieuw boek?

Anne Provoost: "Ik màg nu niet aan een nieuw boek beginnen. Het is zo druk geweest, ik wil eerst tijd maken voor andere dingen. Mijn administratie bijwerken bijvoorbeeld. Of kijken welke kleren van de kinderen te klein zijn geworden. En ik wil eerst de reacties afwachten op de film en mijn nieuwe boek. Want ondanks alle vorige succesvolle boeken, de prijzen die ik heb gewonnen, blijf ik onzeker. Ik hoop dat ik de verwachtingen kan inlossen. Ik wil iets betekenen voor mijn lezers, hen iets aanbieden dat de moeite waard is."