Fragment uit I/Eye (Strikt autobiografisch)

Ik denk terug aan de zomer. We zitten aan de vijver. Ilana woont nog bij ons. Het koren om het huis is gemaaid, alleen de stoppels staan nog op de velden. Vogels komen drinken op deze laatste plek waar nog water is. Het is de periode van mijn bloedneus. Ik bloed zowat elke dag. Het ligt aan het neuspeuteren, beweert Ilana. Wat zou het. Als de zon hoog staat hoef ik maar te huppen en de druppels vallen op mijn borst. De dokter brandt de ader in mijn neus een keertje dicht, maar het helpt niet. Andere aders breken en het bloed blijft komen. Mijn moeder stelpt het, vangt de spatten op alsof het topazen zijn.
Ze wil ze op de foto hebben. Eerder fotografeerde ze al de krabbetjes op mijn arm, en nu wil ze de bloedvlekken op mijn kin en op mijn shirt hebben. Als ze de vormen vastzet, worden ze leesbaar, denkt ze. Ze ziet sinds een paar jaar alleen nog maar met één oog, het andere draait plichtmatig mee. De lens helpt haar vast te kijken, de diepte te zien die ze van vroeger gewoon is. Ik moet stokstijf blijven staan, de zakdoek voor me uit. Het duurt lang, het bloed droogt op mijn kin en jeukt.
Daarna wil ze Ilana fotograferen, maar die heft haar elleboog voor haar gezicht en draait zich met een ruk om, de rug naar ons toe.
Mijn moeder ademt hoorbaar uit. Ze laat haar fototoestel zakken. Ze haalt het schouderriempje over haar hoofd, schroeft de lens los en stopt hem in de hoes. 'Het geeft niet, Ilana,' zegt ze, 'ik ben bij de dokter geweest. Hij vertelde me dat mijn andere oog ook is aangetast. Als het tegenzit heb ik binnenkort aan foto's toch niets meer.'