Eerste hulp bij apocalyptisch denken
Klimaatangst is een nieuwe realiteit, maar wat als die angst de overhand neemt? Of zo heftig wordt dat je ervoor in therapie moet? ‘Het klimaat polariseert. Daardoor spreken mensen met een chronische angst hun zorgen niet uit.’
door KATRIEN ELEN in De Standaard van 4 februari 2020'
Belangrijke notificatie:
Dit artikel is off line gehaald omdat sinds 1 januari 2020 De Standaard geïnterviewden verbiedt hun eigen interviews online te archiveren. De geïnterviewden maken hiermee deel uit van een opvallend verdienmodel: een krant haalt intellectueel materiaal op om een commercieel product te maken, een schrijver levert die intellectuele inhoud, en staat daarmee zonder waarschuwing het recht af om het eindproduct voor didactisch gebruik te archiveren. Het onderstaande krantenartikel is bijgevolg herleid tot de citaten uit het artikel opgetekend uit de mond van Anne Provoost. Deze worden op deze pagina gratis aangeboden. De schrijfster heeft namelijk het intellectuele eigendom van haar inbreng niet aan de krant afgestaan. Zij is vooraf ook niet op de hoogte gebracht van het verdienmodel van de betreffende krant.
...
Ook voor schrijfster Anne Provoost is klimaatangst een dagelijkse realiteit. ‘In mijn hoofd creëer ik voortdurend doemscenario’s’, zegt ze. ‘Ik heb geen angstaanvallen, maar ik leef wel met een fundamentele bezorgdheid die niet meer weggaat.’
Geboortestaking
Anne Provoost is blij dat zij die beslissing niet meer hoeft te nemen: ‘Manu (actievoerder Manu Claeys, red.) en ik zeggen onze kinderen weleens plagerig: als we dertig jaar geleden hadden geweten wat we nu weten, hadden we wellicht voor adoptie gekozen. Ik raak daar steeds meer van overtuigd.’
Praten helpt
‘In mijn omgeving is het heel normaal om over klimaatangst te praten’, zegt Provoost. ‘Maar toen ik schreef aan De arkvaarders, een roman waarin het waterniveau stijgt, voelde ik me vaak eenzaam. Niemand leek het serieus te nemen.’
Actie
Voor Provoost was de angst nooit verlammend. Het zette haar meteen in de startblokken: ‘Door mezelf strikte principes op te leggen, zoals uitsluitend het openbaar vervoer gebruiken, troost ik mezelf en probeer ik de angst onder controle te houden.’
Hypocriet
Die cognitieve dissonantie is herkenbaar voor Provoost: ‘Soms lees ik rampzalige cijfers over de CO2-uitstoot en denk ik dat ik me daar een hele dag slecht zal over voelen. Maar dan stel ik even later vast dat mijn fiets gestolen is, en domineert dat verder mijn gemoed. Zo’n praktisch probleem oplossen is immers beheersbaar, de klimaatzaak is dat niet. Met dit soort mechanismen beschermen onze hersenen ons als individu tegen al te veel donkere gedachten. Maar als soort zijn we daar natuurlijk niet mee geholpen.’
Voor het volledige artikel zie De Standaard (betaalmuur)
